PUPUH
V
KINANTHI
KINANTHI
1. Nabi Khidir rum, wor perlambang
esmu neki, umpamane wong rerasan, loting kang adi pantesing, kang loting bumbu
sastnya, wor rahsa karasa suci.
2. Nurbuat kang rahsa iku, sejatine
rahsa iki, duk ana ing sifat jamal, Johar awal yen wus mijil, Johar akhir wus
dewasa, kang awal rahsa sejati.
3. Kang Johar akhir puniku, sawujud
sak pati urip, johar duk sawujud tunggal, rahsa tunggal urip tunggil, tunggal
lawan johar awal, kang johar akhir puniki.
4. Sawujud sagesang lampus, sapolahe
johar akhir, salamine anarima, kang johar batin puniki, kang pinuji kang
sinembah hya iku Allah sejati.
5. Nora nana roro iku, sira iku nuqod
ghaib, nuqod ghaib duk ing kuna, nora sarta nora mati, temene nuqod punika,
ghoib iku jeneng reki.
6. Wus tumiba neqdu iku duk mahune
urip, tinarik alip dadinya, alid iku jisim latip, sejatine ananira, neqdu iku
denarani.
7. Johar jati iya iku, jenengira iku
urip, syahadat jati urip ira, ingaranan getih urip, getih urip ingaranan,
Rasulullah rasa jati.
8. Syahadat jati getih, rasa jatining
dzat sami, Jabrail Muhammad Allah, telune kapate iki, getih urip arannira,
tingalana nyawang mati.
9. Apa ana getihipun, getih iku ilang
neki, ilange awor lan sukma, sukma ilang ya ananging, padha ana alip ika,
ingaranan ruh idhofi.
10. Jisim latif jatenipun, kang
ingaranan jisim latip, jisim angling duk ing kuna alip winastanan angling, alip
iku tanpa netra, tan angucap tan miyarsi.
11. Tanpa karsa tan andulu, iya iku
ingkang alip, alip tiba ing neqdunya, norane anane dadi, alip iku jinabaran,
pan ruh idlofi Dzatullih.
12. Wus kapeca sedaya wus, ruh idhofi
gagetining, dzat sejati alip ika, jabar lan jere puniki, aneng johar alip ika,
arane kalam birahi.
13. Birahi ananereku, aranira Allah
jati, tanana kalih tetiga, sapa wruha yen wus dadi, ingsun weruh pesti nora,
ngarani namanireki.
14. Sipat jamal ta puniku, ingkang
kinen angarani, pepakane ana ika, akon ngarani puniki, iya Allah angandika,
mring Muhammad kang kekasih.
15. Yen tanana sira iku, ingsun tanana
ngarani, mung sira ngarani ing wang, dene tunggal lan sireki iya Ingsun iya
sira, aranira aran mami.
16. Hannerehken sira iku, apa sira
terbuka ning, araningsun iya sira, kang sawujud lawan mami, deningsun semjen
lan sira, pesthine nora ngarani.
17. Aranira araningsun, apan sira iku
uwis, ing donya lawan akkherat, sira iki gegentining Muhammadar rasulullah,
nabiyullah ya ilahi.
18. Pertandhane Allah iku, aneng sira
dipun eling, jabar jere alip ika, alip iku pese reki, budi jati aranira, ilang
budi sajroning.
19. Kang micareku, angendhoraken
birahi, karo dudu karo iya, ya iku kang johar budi, iku aran budi iman, alip
tiba neqdu pesthi.
20. Sejatine alip iku, srwo nora dora
neki, kang alip iku namanya, nora nipun ana keki, alip adi aranira, kang asih
ananireki.
21. Johar awal ananipun, kang johar
kahanan jati, tinja junub lan jinabat, johar awal ganda neki, iku tiba ing
neqtunya, norane sajroning urip.
22. Urip jroning johar iku, urip mati
sajroning, iya aneng johar awal, pagene sholat sireki, ya ana ing ndalem
ndonya, purwane sholat puniki.
23. Den kawangwang maring neqdu, ghoib
aneng sira iki, pagene ya ngadeg sira, sidhakep marwasa wening, sedhakep
tunggal kahanan, tunggal sapari polah neki.
24. Pangucap nunggal sireku, wedale
rukuk tumuli, kerasa duka lan cipta, tumetes banyu kang wening, ning urip ruh
sekalirnya, rahsa iman saderahi.
25. Kang saderah ananipun, pagene
sujud neng bumi, paran dadi duk wahunya, cahya ingkang sasmitaning, ya iku
semune rupa, semurupeku sejati.
26. Kang agama dunungipun, iya ingkang
bumi langit, ingkang ananira nika, sirnaning dunya kang ati, iya iku atenira,
kang sujud aneng ing bumi.
27. Pagene linggih amangu, angawang
anguwung den panggih, jatine iku tan ana, pangeran iku sejati, yeku kawula
jatinya, dudu Allah sira iki.
28. Lan Muhammad iya dudu, patemon
rahsa sejati, ingkang rahsa dudu rahsa, ya Allah Muhammad ciri, iya kawulane
haram, lamun puasaha iki.
29. Lan haram kawulanipun, lamuna
sidqoha iki, lan kawulanipun haram, iya yen munggaha Hajji, lawan kawulaning
haram, lamuna sholata iki.
30. Surya nora wulanipun, norane dadi
cahyeki, pan hidayat imanira, tauhid panembah reki, makrifat pangawruh kita, ya
ru’yat minangka seksi.
31. Den tingali sipatipun, sipate
Allah sejati, kang asli aslining Allah, ya Allah-Allah kang urip, den af’ale
iya Allah, yeku duk jumeneng ru’yati.
32. Yen urip selawasipun, ru’yat
jeneng khoiroti, makrifat jeneng ing donya, johar awal khoiroti, iya uwis
jenengira, yeku pangasan kamil.
33. Insan kamil dzatullahu, sejatine
nuqod ghoib, iya dzat sabenerira, sipatullah dzatullahi, insan kamil jenengengira,
anane Allah puniki.
34. Dene kendhih jenengipun, nuqod
ghoib insan kamil, iya sejatine nora, yeku aran puji budi, budi iku urip ira,
lawan nyawa iku urip.
35. sarta lawan badanipun, aran badan
Muhammadi, kang antuk urip sampurna, Syeh Melaya matur aris, mila mat keneng
neraka, nuwun pawarta sejati.
36. Nabi Khidir ngandika rum, eh
Melaya lire iki, nraka jasmani kang ana, jrone neraka ya iki, kang tan weruh
Nabiyullah, ruh kang tan kena ing pati.
37. Ruh jasmani uripipun, samilan
kewan puniki, iku kang aneng neraka, kang nepsu pingile iblis, yen nepsune
dipun umbar, tan anut maring Hyang Widi.
38. Ngendelaken ngilmunipun, tan weruh
Adam Nabi, yeku yeku aran iman tahdlat, umat kalebu jasmani, kawruh tanpa ika,
kang nembah datan ningali.
39. Saya kapir tuhonipun, kang nembah
kayu watuning, tan ketang apa ukumnya, kapiring kang jahanami, yeku ruh idhofi
nama, ahyan syabitah ing nguni.
40. Ya cahya pan tegesipun, kang
gumilang ning baresih, kang tansah kinawikanan, kang ingilo kang pinanggih,
jroning pati aran Adam, idhofi sadurung neki.
41. Sirik ana wujudipun, ing panrimba
ran johar ning, kapingneme johar awal, johar awal mutyara di, sesoca raga
kumala, johar aran adi kapi.
42. Witing upama ping pitu, kang
myarsa sabdaning gusti, ruh idhofi ta wujudnya, kang aneng dzate mutliqi, ruh
sumendhe ing Dzatullah, ingaranan ruh idhofi.
43. Johar awal iya iku, kang ingaran
sholat da’im, sholat da’im tan kalawan, met toya wudhlu khadasi, sholat batin
sabenernya, mangan turu syahwat ngising.
44. Iya dadi sholatipun, af’ale dadi
pepuji, johar wau kumpul tunggal, sasuker ananing widi, anane – anane Allah,
den kendheh anane nguni.
45. Lir kelir lan wayangipun, wayang
tan ngawruhi kelir, hiya junub sunar-awedya, kang resik jisim mireki, hiya
Muhammad badan Allah, Muhammad tan ana keri.
46. Hidayat pan imanipun, gagentenira
Hyang Widi, ingaranan Rasulullah, Muhammad kang badan mukmin, ruh mukmin
apandukiya, ruh idhofi iman neki.
47. Iman maksum wastanipun, kang antuk
panutan jati, pan mangkono kawruhira, yen nora urip pireki, iku padha lawan
kewan, yen tan wruh wuwus kang riyin.
48. Mengku iku nora wurung, tan weruh
selami reki, yaiku pati kesasar, kupur kapir badan neki, dene wus wruh ujar
ika, sakeh warana ngawruhi.
49. Pangeran tan ana telu, panutan
Muhammadinil, pan sejatine wong kufar, kapire patang pedhati, ewuh tanpa
panganutan, feqir parek kufur kafir.
50. Feqir parek lawan kufur, krana
nira ingkang feqir, wuta tuli datan ana, suwarga neraka iki, feqir tan parek
pangeran, tan ana wujude iki.
51. Tan anembah pujinipun, krana nira
feqir kadi, hya ingkang feqir dzatullah, iku jatine Hyang Widi, patine feqir
manungsa, pesthine Allah pribadi.
52. Iya yen dzatullah iku, iya anane
kang feqir, ruh idhofi aran iman, ruh idhofi tunggal kang wit, iman tauhid
aranira, ya Allah ya Muhammadi.
53. Taukhid hidayat sireku, tunggal
lawan sang Hyang Widi, tunggal sira lawan Allah, uga donya uga akhir, ya
rumangsana pangeran, ya Allah ana nireki.
54. Ruh idhofi sireku, makrifat ya den
arani, uripe ingaranan Syahadat, urip tunggil jroning urip sujud rukuk
pangasonya, rukuk pamore Hyang Widi.
55. Sekarat tanana nyamur, ja melu
sira wedi, lan ja melu-melu Allah, iku aran sakaratil, ruh idhofi mati tanana,
urip mati urip.
56. Den rumangsa ana neku, uripe Allah
puniki, yeku urip kene-kana, sastra lip gurokna kaki, jabar jer pese uninganya,
ingkang weruh kafir syirik.
57. Satuhune iya iku, kang tan wruh ing
araneki, kang sholat sipat pangeran, Prabete kawula gusti, kang sholat jatine
raga, hya kang sholat iman urip.
58. Datan nyawa huripipun, lam tamsyur
iya af’aling, sholate purba wisesa, yektine kawula gusti, iku jatine Hyang
Sukma, ruh idhofi taning mukmin.
59. Sagung ruh astanipun, ya ana ing
ruh idhofi sipat jamal, kahelokane dzatullah, ruh idhofi jeneng maqam, kang
kubur Rosulullahi.
60. Sarat jisim latif iku, tesih rip
tan keneng pati, tejane kang ruh punika, tanpa jasad dhingdhing ari, sasmitane
sifat jamal, sifat jamal sasmitaning.
61. Johar awal mayit iku, sasmita
sirna ananing, ya iku kang pati padha, mangkono yen wis mati, donya urip ing
akhirat, tlung dina perkara dadi.
62. Saking bapa saking babu, Ba
pangeran tunggal katri, yeku sasmita tlung dina, kang titipan pitung ari, mulih
iku kang titipan, titipan kadi ing nguni.
63. Pan taukhid makrifatipun, titipan
sedasa katri, iku iya kang titipan, semune kang pitung ari, yen angis metokaken
toya, sing cipta netra yekurip.
64. Lir duk uninge saking nur, king
cahya pinangka neki, iku semune karuna, dene mengku iki sami, sira mati sun
kelangan, mati sirna ngawandesi.
65. Kadi pundi semonipun, sami wrasta
ing sakehing, Allah Muhammad pan tunggal, nyatus tunggal wujud neki, sasmita
oleh ing cahya, cahyane Muhammad jati.
66. Tunggal karo yen manuwun, ruh
jasad ilang sajroning, pangayune sewu dina, nora ana ingkang keri, olihe sampun
sampurna, sampurna kaya duk uning.
67. Syeh Melaya trang tyasipun,
miyarsa weling ngireki, ing guru Syeh Mahyuningrat, pan remen tan purun mijil,
neng jero garba tur sembah, wuwuse lir madu gendhis.
No comments:
Post a Comment