“SANG NABI KHIDIR”
PUPUH IV
DHANDHANGGULA
PUPUH IV
DHANDHANGGULA
1. Lamun sira munggah kaji, maring
Mekah thuke ana apa, hya Mekah pan tilas bae, Nabi Ibrahim kruhun, ingkang yasa
kang ponang mesjid, miwah tilase ka’bah, kang arupa watu, gumantung tanpa
centhrlan, apa iku kang sedya sira bekteni, dadi mangan brahala.
2. Iya kaya idhepe wong kapir, dene
iya esmu ngangka-angka, trus madhep mring brahalane, nadyan wus haji iku, yen
tan weruh paraning kaji, ka’bah pan dudu lemah, kayu watu dudu, margone tan
kanggo lunga, mring ka’bah yen arsa wruh ing ka’bah jati, jati iman hidayat.
3. Lahgita mara Syeh Melaya aglis,
amanjinga guwa garbaning wang, Syeh Melaya kaget tyase, Dadya metu gumuyu, Pan
angguguk turira aris, saking pundi marganya, kawula geng luhur, antawis mangsa
sedhenga, saking pundhi marganing gen kula manjing, dening buntet kewala.
4. Nabi Khidir angandika ris, gedhe
endhi sira lawan jagad, kabeh iki sak isine, alas samudra gunung, nora sesak
ing garba mami, tan sesak lumebewa, ing jro garba ningsun, Syeh Melaya duk
miarsa, langkung ajrih kumel sandika tur neki, ningleng ma’bitingrat.
5. Iki dalan talingan iki, Syeh
Melaya manjing sigra-sigra, wus prapta jero garbane, andalu samudra gung, tanpa
tepi nglangut lumaris, liyep adoh katingal, Nabi Khidir nguwuh, eh apa katon
ing sira, dyan umatur Syeh Melaya inggih tebih, tan wonten kang katingal.
6. Awang uwung kang kula lampahi,
uwung-uwung tebih tan katingal, ulun saparan parane, tan mulat ing lor kidul,
kulon wetan datan udani, ngandhap ing luhur ngarsa, kalawan ing pungkur, kawula
mboten uninga, langkung bingung Nabi Khidir ngandikaris, aja maras tyasira.
7. Byar katingal madhep Nabi Khidir,
Syeh Melaya Jeng nabi kawang-wang, umancur katon cahyane, nalika wruh lor
kidul, wetan kilen sampun kaheksi, nginggil miwah ing ngandhap, pan sampun
kadulu, lawan andulu baskara, eca tyase dene Jeng Nabi kaheksi, aning jagat
walikan.
8. Kanjeng Nabi Khidir ngandika ris,
aja lumaku andeduluwa, apa katon ing dheweke Syeh Melaya umatur, wonten werni
kawan perkawis, katingal ing kawula, sedaya puniku, sampun datan katingalan, anamung
sekawan perkawis kaheksi, ireng bang kuning pethak.
9. Angandika Kanjeng Nabi Khidir,
ingkang dihin sira anon cahya, gumawang tan wruh arane, panca maya puniku,
sejatine teyas sayekti, pangarepe sarira, Pancasonya iku, ingaranan muka sipat,
ingkang nuntun maring sifat kang linuwih, yeku asline sipat.
10. Maka tinuta aja lumaris, awatana
rupa aja samar, kuwasane tyas empane, ngingaling tyas puniku anengeri maring
sejati, eca tyas Syeh Melaya, duk miyarsa wuwus, lagiya medhep tyas sumringah,
dene ingkang kuning abang ireng putih, yeku durga manik tyas.
11. Pan isining jagad amepeki, iya iku
kang telung prakara, pamurunge laku kabeh, kang bisa pisah iku yekti bisa
amoring ghaib, iku mungsuhe tapa, ati kang tetelu, ireng abang kuning samya,
angadhangi cipta karsa kang lestari, pamore Sukma Mulya.
12. Lamun ora kawileting katri, sida
nama sirnane sarira, lestari ing panunggale, poma den awas emut, dergama kang
munggeng ing ngati, pangawasane weruha, wiji wijenipun, kang ireng luwih
prakosa, panggawene serengen sebarang runtik, dursila angambra-ambra.
13. Iya iku ati kang ngedhangi,
ambuntoni marang kabecikan, kang ireng iku karyane, dene kang abang iku, iya
tudhuh nepsu tan becik, sakabehe pepinginan, metu saking iku, panas baran
papinginan, ambuntoni maring ati ingkang ening, maring ing kawekasan.
14. Dene iya ingkang rupa kuning,
kuwasane neng gulang sebarang, cipta kang becik dadine, panggawe amrih hayu,
ati kuning ingkang ngadhangi, mung panggawe pan rusak, linantur jinurung, mung
kang putih iku nyata, ati enteng mung suci tan ika iki, prawira ing karaharjan.
15. Amung iku kang bisa nampani, mring
syahide sejatine rupa, nampani nugrahan nggone, ingkang bisa tumanduk, kang
lestari pamore kapti, iku mungsuhe tiga, tur sereng gung ngagung, balane
ingkang tetiga, iku putih tanpa rewang mung sawiji, mila ngagung kasoran.
16. Lamun bisa iya nyembadani, mring
sasuker kang telung prekara, sida ing kana pamore, tanpa tuduhan iku, ing
pamore kawula Gusti, Syeh Melaya miharsa, sengkut pamrihipun, sangsaya birahi
nira, iya maring kawuwusing ingahurip, sampurnaning panunggal.
17. Sirna patang prakara na malih,
urip siji wewolu warnanya, Syeh Melaya lon ature, punapa wastanipun, urip siji
wewolu warni, pundi ingkang sanyata, urup kang satuhu, wonten kadi retna
muncar, wonten kadi maya-maya ngebati, wonten abra markata.
18. Marbudengrat Nabi Khidir angling,
iya iku sejatine tunggal, sarira marta tegese, iya aneng sireku, tuwin iya
isining bumi, ginambar angga nira, lawan jagad agung, jagad cilik tan prabeda,
purwane ngalor kulon kidul puniki, wetan ing luhur ngandhap.
19. Miwah ireng abang kuning putih,
iya iku panguripaning bawana, jagad cilik jagad gedhe, pan padha isenipun,
tinimbang keneng sira iki, yen ilang warna ingkang, jagad kabeh suwung,
sesukere datan ana, kinumpulken marang rupa kang sawiji, tan kakung tan
wanodya.
20. Kadi ta wangunana puniki, kang
asawang peputeran danta, tak pyo dulunen kiye, Syeh Melaya andulu, kang kadya
peputeran gadhing, cahya mancur gumilang, neneja ngenguwung, punapa inggih
puniku, rupaning dzat kang pinerih pun ulati kang sejatining rupa.
21. Nabi Khidir angandika aris, iku
dudu ingkang sira sedya, kang mumpuni ambeg kabeh, tan kena sira dulu, tanpa
rupa datan pawarni, tan gatra tan satmata, iya tanpa dunung, mung dumunung
mring kang awas, mung sasmita aneng jagad angebaki, dinumuk datan kena.
22. Dene iku kang sira tingali, kang
sawang peputeran denta ingkang, gumilang gilang cahyane, angkara kang murub,
Sang Permana arane iki, uripe kang sarira, permana puniku, tunggal ana ing
sarira, nanging datan melu suka lan prihatin, panggone aneng raga.
23. Datan melu suka lan prihatin, iya
nora melu lara lapa, ye iku pisaha anggone, raga kari ngalumpruk, yekti
lungkrah badanireki, ya iku kang kuwasa, nandhang rasanipun, inguripan dening
sukma, iya iku sinusih anandhang urip, ngaken rahasya ningrat.
24. Hya iku sinandhangken mring sireki,
nanging kadya simbaring kakywan, aneng hing raga enggone, uripe permaneku,
inguripan sukma linuwih, misesa ing sarira, permana puniku, yen mati melu
palaswan, yen lamun ilang sukmane slira urip nuli urip sukma kang ana.
25. Sirna iku iya kang pianggih,
uriping sukma ingkang anyata, ingkang liwatan umpamane, lir rasane tumuwuh,
permana kang amir sadhani, tuhu tunggal pinangka, jinaten puniku, umatur Syeh
Melaya, ingkang pundi wernine ingkang sayekti, Nabi Khidir ngendika.
No comments:
Post a Comment